Santa Marta

In Santa Marta had ik het goed voor mekaar. Van hieruit ging ik naar de ciudad perdida. Dat was immers de hoofd-reden dat ik naar Colombia was gekomen. De twee keer per dag vers bepleisterde  wonden op mijn voeten werden al wat kleiner en ik had een bed op een dorm in een hostel vlak om de hoek van het kantoor van Expotur kunnen boeken, met het gebrekkige internet van Minca. Dat kon niet meer fout gaan. Dit werd mijn eerste dorm-ervaring, by the way. Tot nu toe had ik overal altijd kamers kunnen boeken, maar aangezien Santa Marta een dure strand-stad is, leek het me een goed moment om mezelf van mijn ‘dorm-vrees’ af te helpen.

Ik plopte mijn tas in de kamer, stelde mezelf voor, vroeg me af wat ik verder nog voor communicatie tevoorschijn diende te toveren, en ging op de binnenplaats met een biertje in het zwembad liggen. Alles voor de foto, natuurlijk.

Ik besloot een rondje door Santa Marta te gaan strompelen Nét toen ik de boulevard op liep kwam er een donkere gast met een petje en een Colombiaanse vriendin aanlopen. ‘Fout type’, stond er met grote denkbeeldige letters op zijn voorhoofd. Hij zei iets, ik in het spaans weer terug, en hij weer, in het Nederlands, dat ik niet met die spaanse onzin aan hoefde te komen. Het bleek een Rotterdammer die in oegstgeest had gewoond, in de mij wel-bekende, klinkerbergerplas had gezwommen, en nu in Colombia toefde.

Hij stelde voor een stukje op te lopen, en vervolgens om even op een betonnetje, met uitzicht op de caribische zee, te gaan zitten. Hij wist alles al van me blijkbaar, en ik had alles fout gedaan. Ik had bij hém de tour moeten boeken naar de ciudad, in plaats van bij Expotur en ik kon sowieso niet gelijk de volgende dag in verband met mijn voeten, en ik moest ook niet zo tof doen dat ik alles al wist en het wel even ging doen allemaal. Alles verder wel in het ‘gezellige’ macho, ouwe jongens krentebrood, mannen onder elkaar sfeertje, maar toen hij eenmaal naar een groot zeil-jacht wees en zei dat dát zijn doel was, en dat hij dan nooit meer aan de kust hoefde te komen, wist ik precies hoe laat het was, en waar het gesprek heen ging. Door middel van twee toffe boxen, en ‘ik zie je laters’, kapte ik het gesprek af, en ging ik mijnsweegs. We zullen wel es ff zien wie hier nu écht streetwise is. Ik had absoluut geen zin om erachter te komn wat deze foute Rotterdammer allemaal in de aanbieding had. Ik was daar voor de Ciudad. Het feestje heb ik immers al gehad op Tierra Bomba . . .

Slapen in de dorm, met twee open ramen op de binnenplaats van het partyhostel Mulata, beviel prima. Met de ene foute plaat na de andere werd ik in een vast ritme om het uur wakker, totdat de klok 7 sloeg, en ik me, via het ontbijt, naar het kantoor van Expotur kon bewegen.

Ik had alles tip-top geregeld in mijn ‘kleine’ dagrugzak, was zelfs een half uur te vroeg, dus had nog nét genoeg tijd om halsoverkop en als een gek naar de locale Exito te rennen, om de zwemshort, van goedkopezwembroeken.nl, te vervangen, waar ik direct uit was gescheurd, toen ik, in het overvolle kantoortje van Expotur, hurkte om iets uit mijn tas te pakken. Stressmomentje, dus. Maar beter hier dan zometeen in de jungle, anders had ik zelf een tarzan-broekje moeten improviseren, met de aldaar beschikbare materialen.