Mawlamyine
Veilig zittend in de bus slingeren we met gezellige lichtjes en muziek aan over stoffige zandwegen, langs afgronden, bouwvallige scheve bamboehuisjes op palen met waslijnen met kleren, kampvuurtjes, palmbomen met een laag stof, houten karren met een laag stof, affikkende veldjes, waarschijnlijk met lava (om het verhaal wat spannender te maken) wolken van stof, voorbijscheurende bussen die nog meer stof doen oplaaien…..Ik kijk door de vooruit en zie alleen maar stof…en we tuffen langzaam en zorgvuldig over een grote berg van stof. Honderdvijftig kilometer per tien uur ongeveer.
Bij aankomst in Mawlamyine sprongen we snel in een pick-up taxi. Hij wilde er ook bij, maar we zeiden subtiel dat we al met vier waren. We hadden nog geen hostel geboekt, dus lieten we ons naar het tweede favoriete hotel uit de lonely planet brengen, aangezien de eerste al vol zat. Halverwege kwam er ineens een taxibrommer langs scheuren. Achterop gebonden zagen we het grote gele tennisracket zitten. Hij zou toch niet naar hetzelfde hotel gaan hè?
Gelukkig ging hij een andere kant op, en helaas was het door ons uitgezochte hotel vol. We vertouwden op de kennis van de taxichauffeur en schrokken toen hij ons bij het veel te grote en te dure parkviewhotel afzette. We schrokken nog meer toen we daar ons tennisracket weer terug vonden. We riepen “Too expensive” tegen de schauffeur en maakten met piepende banden rechtsomkeerd. Aangezien het inmiddels een uur of twee ’s nachts was, lieten we ons maar bij een gloednieuw hotel, buiten het centrum afzetten, om toch nog wat slaap te kunnen pakken.
De volgende dag hebben we een hotel wat dichter bij het centrum en het water genomen. Mawlamyine heeft een grote markt, waar je heerlijk doorheen kan dwalen. Overal wordt je aangeroepen om wat te proeven of gewoon om even te zwaaien. Maike wilde een keuken schepje van ijzer kopen, die ze terstond cadeau kreeg. Zo gaat dat hier de hele tijd. Er is veel indiase bevolking, die ook de tuk tuks mee hebben gebracht zo lijkt het. We hebben hier, omdat op eigen houtje niet ging op zondag, ook onze eerste en laatste echte tour gedaan. Met andere touristen dus. Naar het okra eiland. Tijdens de boottocht erheen sprongen Roest en ik allebei enthousiast op toen er een leeg plastic zakje voorbij dreef, en zien dat nog steeds als het spannendste moment van die dag. Tergend traag werden we langs een aantal minifabriekjes aan huis gereden waar we af en toe dingen konden kopen. Niet echt ons ding dus. Buiten de elastiekjes fabriek, en de industriele geluiden van diens buren dan.
De derde dag hebben we de boot naar Hpa’an genomen, die een stuk mooier en interresanter was, daar we aan beide kanten, tijdens de vier uur durende tocht, de wal goed konden zien. Rijstvelden, eb, vloed, tempels, vissers ,rotzooi, je kent het wel.
