Gaia Maya

Vanaf het begin van mijn reis was ik al geïntrigeerd door, en op zoek geweest naar, de cacao ceremonie van de Maya’s. Niet enkel omdat het cacao molecuul maar een kleine afwijking vertoond met die van xtc, maar natuurlijk ook om saaie historische leerzame redenen 😉 (hoi mam!)

Het eerste weekend had ik eigenlijk al verwacht dit op het spiri-wiri ‘ cosmic convergence festival ‘ te gaan doen. Wat echter op het allerlaatste moment verplaatst werd, en wat ik sowieso, met z’n tweehonderd dollar, wat te duur vond.  Ik had dus het cacao idee, tot op zekere hoogte, mede afgeleid door de mexicaanse keuken, eigenlijk alweer een beetje losgelaten . . . maar blijkbaar niet tot op deze hoogte van het Atitlan meer, dat tussen de vulkanen van Guatemala ligt.

In mijn hostel zag ik ineens een flyer hangen van Maalaa Rosalie die, twee keer in deze week dat ik hier zat, tussen tien en half één ‘s middags, een ceremonie hostte: ‘To free yourself in motion, and to explore the elements within cacao.’

Aangezien dit de één na laatste dag van mijn reis was, en de laatste in dit spirituele mekka, waar ik verder nog nergens aan geparticipeerd had, besloot ik de open stoute sandalen dan maar eens aan te trekken en een tuk-tuk de berg op te nemen richting Casa Gaia Maya. Dat kende de tuk-tuk driver wel, en noemde Rosalie zelfs zijn amiga.

Vanaf de stoffige weg klopte ik bij een houten poort aan, waarna ik binnentrad in een rustieke binnenplaats, belegd met kort groen gras, rondom een hele oude mickey mouse castus, zo aan de dikke geleefde stam te zien. Dit alles afgetopt met ruim uitzicht over het meer en op de vulkanen.

Ik was één van de eersten. Ik stelde me voor aan een aziatisch meisje uit canada, een jongen uit canada en aan Malaa Rosalie. Direct achter de poort zat een ander aziatisch meisje, waarschijnlijk ook uit Canada, met een grote pan voor zich, en wat indiase kristalletjes, die ze meegenomen had uit Bali, en die diende om op je voorhoofd te plakken, om zo je derde oog te openen. Ze grapte dat ik waarschijnlijk zoiets had van ‘geef mij die cacao nou maar’, maar ik koos een donker paarse die zij vervolgens op mijn voorhoofd plakte. Want hoe skeptisch dan ook, als we hier dan tóch zijn, dan doen we natuurlijk gewoon helemaal mee.

Langzaam begonnen er meer mensen binnen te druppelen, waarvan sommigen, aan de lange huggen te zien, elkaar al eerder hadden gezien. Anderen leken net zo nieuw als ik, en waren er dus ook waarschijnlijk ook voor het eerst. Ik hoorde iemand zeggen dat ze zo uit keek naar het dansen in de zon en dat ze niet kon wachten om met haar blote voeten het gras te betreden. Ik zelf schrrok me op dat moment dood. Ik zag geen speakermuur, geen legernetten en al helemaal geen piratenvlaggen, dus hoe kan er dan gedanst worden, vraagt een gezonde europeaanse jongen zich dan af.

Ik was hier heen gekomen met het beeld in mijn hoofd dat ik inderdaad alleen even twee kopjes cacao drank weg zou klokken, waar overigens nog een hoop andere kruiden zoals gember en cardemom bij bleken te zitten, maar schrok nu nogmaals van de woorden ‘dansen in de zon’van Rosalie, alsmede van de cirkel die we eerst zouden gaan vormen om de cacao te blessen. Je weet zelf.

Na het eerste kopje begon mijn hoofd te tintelen, en begonnen mijn armharen op mijn kippevel rechtop te staan. Voor het tweede kopje waarschuwde het canadese meisje voor wat hart geklop. Waarop ik zei dat ik wel wat vreemde substanties gewend was, en daar wellicht niet heel snel van zou schrikken.

We gingen in een circel staan om de cacao te blessen, om ons voor te stellen, en om allemaal even een paar woorden te zeggen. Ik deed dat eerste met daarbij de medeling dat ik wel een beetje ‘scared of the dancing’ was, want als je derde oog al opengezet is, kan je maar beter open kaart spelen.

Daarna begon de muziek. Gelukkig met een trip hop beat, maar nog steeds een stuk zoeter en lievelijker dan de duistere muziek waar ik normaal gesproken altijd naar luister en op waggel. Iedereen, zo’n vijftien mensen in totaal, begon nu op het grasveld te bewegen met sierlijke, swingende, of relekste bewegingen. Het was de bedoeling om de bewegingen automatisch te laten ontstaan en om ze niet te forceren. Ik voelde me echter helemaal niet naar bewegen, maar was, zo nét aan het begin, juist ver buiten mijn eigen comfortzone aan het standbeelden.

Ik besloot dan maar om de yoga rek- en strekoefeningen te gaan doen die we altijd bij de vechtsport Kun-Tao deden, om niet als een zoutzak langs de kant te hoeven blijven zitten spacen op m’n cacao.

Na een tijdje gebeurde er iets waardoor ik op stond en langzaam met mijn ogen dicht begon te bewegen. Eerst nog voorzichtig, totdat ik uiteindelijk alle ballast, behalve mijn broek, afgegooid had en met mijn ogen dicht een aantal uren in de zon, op mijn eigen manier heb staan dansen, en me compleet vrij voelde om te doen en te laten wat de muziek bij me triggerde. Ik kende dit gevoel enkel van voor de speakers in de zon op teKnival, waar ik dan ook een volmaakte samensmelting met de muziek en mijn omgeving vormde, en ik geloof zelfs dat er op een gegeven moment een traan van geluk over mijn wangen stroomde. Het was een vrolijke, blije en extatische bedoeling.

Nadat we dit een aantal uren gedaan hadden, en ik nog één van de laatst bewegenden op de het dansgras was, werden we uitgenodigd om in een circel op het gras te gaan liggen voor wat meditatieve oefeningen. We werden begeleid door de canadese jongen, die ons liet focussen op het water dat overal óm ons heen als ook ín ons aanwezig is. Water was dan ook het thema van deze tweede sessie van deze week. De eerste was vuur geweest.

Op het verzoek om nogmaals wat te delen bedankte ik iedereen dat ze mijn comfortzone hadden willen worden, wat bij iedereen een ‘ ááááh’ opwekte, en waarbij ik van een oudere man de complimenten op mijn bewegingen kreeg.

‘ Yeah, I got jiggy with it, ey?!! ‘, besloot ik, aangezien er ook genoeg gelachen en gegrapt werd.

Hierna werd er, begeleid door Rosalie met een gitaar, in een handvastgehouden circel gezongen en voelde ik me een échte hippie. Was ik natuurlijk altijd al, maar dan wel een stoere, vond ik zelf altijd. Facebookuitwisselend en evenzo lang huggend als de mensen aan het begin, nam ik weer afscheid van iedereen, om via de stoffige weg naar San Marcos terug te keren.

Dit alles kwam precies op het juiste moment. Zoals het universum dat wel vaker flikt.

Na zoveel jaren al mijn boosheid in duistere muziek te hebben gestopt, waarbij elk nummer enkel in eenzaamheid en zelfkwellig tot stand was gekomen, vond ik, al vóór mijn vertrek, dat ik wel klaar was voor wat meer ‘vierende muziek’, waarbij ik zelf tijdens het creëen ook plezier zou kunnen beleven.

Niet op de minste plaats omdat je op een gegeven moment alles ook wel gezegd hebt, maar zéker na het donkere slepende proces van mijn laatste nummer, dat ik express af had willen hebben voordat ik wegging. Het gaat over alles wat er mis is in de wereld en de maatschappij. Ik heb het proberen te schrijven vanuit het gevoel van de hopeloosheid daarin, die Ronnie Doove, een vriend waarmee ik opgegroeid ben, wel eens gevoeld zou kunnen hebben. Hij had zich uiteindelijk, iets meer dan een jaar hiervoor, opgehangen . . .

. . . en zoals alles altijd maar één keer de uitlaadklep uit kan, was ik er nu ook wel even klaar mee. Het nummer eindigde dan ook met de woorden: ‘ een beetje liefde is wat ik vraag . . . ‘ een woord dat nu pas voor het eerst opduikt in mijn muziek, maar wat in wezen altijd al het thema geweest is. Althans: voor de mensen die tussen de regels door kunnen luisteren.

De avond vóór de cacao sessie had ik zelfs al bedacht, dat nu dit hoofdstuk dan echt afgelopen lijkt te zijn, en mijn gratis soundcloud-account overigens ook toevallig vol is, ik wil gaan proberen al deze teksten en muziek in boekvorm, met USB stick erin verwerkt, uit te gaan brengen, om nu zelf aan een nieuw hoofdstuk te kunnen gaan beginnen, dat ook mijzelf geluk zou kunnen brengen.

‘ Turn yourself to the bright side’, gesproken met een lichte meditatieve ademhaling . . . . al heb ik nu nog geen idee in welke vorm dit zal zijn en of dit alleen met de pen of ook weer met geluid erbij zal gaan komen . . . . aangezien slechts geschreven woorden ook al muziek bevatten . . .